‘Ik ben een mensenmens’ | Kerkgenootschap der Zevende-dags Adventisten

Ds. Enrico Karg startte op 1 juni officieel als Algemeen Secretaris voor de Nederlandse Adventkerk. Zijn benoeming kwam als een verrassing, zegt hij: ‘Er werden wel veel grappen gemaakt door verschillende mensen en ik grapte mee, maar nam het niet serieus. Toen het menens werd, was ik toch verrast. Blij verrast, dat wel. Toen ik na mijn benoeming met gemeenteleden uit Amersfoort en Almere sprak, bleken zij helemaal niet verbaasd! Dat was fijn om te horen.’

Tot zijn benoeming werkte ds. Karg in de gemeenten Amersfoort, Lelystad en Almere. In Almere woont hij, samen met zijn vrouw en twee dochters (4 en 2). Op de vraag hoe hij zijn nieuwe baan gaat combineren met zijn gezin, antwoordt hij: ‘Gewoon goed plannen, zoals ik dat nu ook doe. Onze gezinsmomenten zijn de eerste afspraken die ik in mijn agenda zet, daarna komen de werkafspraken. Als predikant was ik ook 60 uur in de week in de weer; ik verwacht niet dat het nu heel veel meer gaat worden dan dat.’

Luisteren en doorgeven

Een secretaris die de stemmen van de leden vertegenwoordigt in het Dagelijks Bestuur en Landelijk Bestuur (voorheen het Algemeen Kerkbestuur), dat wil ds. Enrico Karg zijn. ‘Ik hoop de stem van de leden niet alleen aan te horen, maar ook te vertegenwoordigen wanneer belangrijke besluiten moeten worden genomen. En daarvoor zal ik mensen moeten opzoeken. Ik hoop op veel uitnodigingen van gemeenten die mij nog niet zo goed kennen, zodat ik daar ook een keer mag voorgaan in de dienst, en daarna gesprekken kan aangaan met de mensen. Ik wil een secretaris zijn die makkelijk te benaderen is.’

Willen en moeten

Wat gaat ds. Karg de eerste 100 dagen van zijn ambtstermijn doen? ‘Ik sta een beetje in tweestrijd over wat ik wil en wat ik moet doen’, lacht hij. ‘Ik zou het liefste eerst 99 dagen het land in gaan om adventisten te ontmoeten en dan één dag op kantoor zitten. Maar ik ben bang dat de realiteit eerder is dat ik me 99 dagen moet inlezen en dan slechts één dag de ruimte heb om op pad te gaan. Ik heb erg veel in te lezen, daar ben ik al achter.’

‘Ik ben een mensenmens’, zegt ds. Karg. Hij hoopt dat ook te zijn als secretaris. ‘Ik wil niet toneelspelen. Ik wil de functie vervullen en de taken uitvoeren, als mezelf. Ik hoop dat ik die ruimte krijg.’

‘Hoe kom je van A naar B en via welke stappen’

Zin om te beginnen heeft hij zeker. ‘Ik kijk er echt naar uit om samen te werken met de verschillende commissies. Vooral de commissie Statuten en Reglementen’, zegt hij. ‘En hoeveel mooier wil je die commissie hebben dan die nu is? Mensen met de meest uiteenlopende ideeën die samen nadenken over hoe ze de kerk kunnen verbeteren, dat is toch geweldig!’

Het mag anders

Ds. Enrico Karg pleit voor een nieuwe manier van kerkstichten. ‘We hebben lang gedacht “als iedereen zijn eigen type kerk heeft, kunnen we lang en gelukkig leven binnen de kaders”. Ik denk dat we een nieuwe visie nodig hebben. Ik heb vroeger gedacht dat gemeenten vooral opgericht moeten worden aan de hand van een gemeenschappelijke taal of cultuur, totdat je X-preszo of Voorburg hebt bezocht. Deze twee gemeenten tonen aan dat de realiteit ons dwingt om anders te denken over het ‘kerk-zijn’.

Het gaat in deze tijd meer over de aanbiddingsvorm die een gemeente biedt dan echt de taal of cultuur als gemeenschappelijke deler. Ik denk dat we diversiteit moeten hebben op basis van aanbiddingsvormen. Want welke gemeente in Nederland is nu nog echt homogeen qua culture achtergronden van haar leden?

Stappenplan

Voor hij predikant werd, was ds. Karg docent Engels. En ja, daar neemt hij dingen uit mee. ‘Ik heb geleerd om te denken in competenties’, zegt hij. ‘En dankzij didactiek leerde ik hoe je iets overbrengt, hoe je van A naar B komt en via welke stappen. Dat paste ik als predikant ook toe, gestructureerd werken.’

Gebed en talenten

‘Ik wil de leden vragen de nieuwe leiding en het nieuwe Landelijk Kerkbestuur veelvuldig mee te nemen in hun gebeden. Ik hoop dat zij ons daarnaast, waar zij kunnen, ook willen steunen met hun talenten en middelen.’